Het geheim van de Sint

‘Sinterklaas bestaat helemaal niet, jouw mama en papa zijn Sinterklaas’. Ik was 7 en zat in het derde leerjaar toen een klasgenootje mijn mooie zeepbel doorprikte. ’s Avonds huilde ik tranen met tuiten toen mijn ouders toegaven dat zij elk jaar voor die prachtige cadeautjes zorgden. Ik huilde omdat ik het erg vond dat die lieve Sint niet echt bestond, omdat ik plots besefte dat ook de paashaas en de tandenfee verzonnen waren en omdat ik eigenlijk heel kinderlijk liever in het sprookje was blijven geloven.

Gelukkig had ik een zes jaar jongere broer en door jarenlang het spelletje te mogen meespelen, kon ik geleidelijk aan wennen aan het feit dat de Sint wél bestaat, maar in een hele andere vorm dan ik ooit dacht.

Het verhaal van de Sint doorgeven, vind ik een van de leuke dingen aan mama-zijn. Ik leef elk jaar opnieuw samen met de kinderen toe naar de grote dag. Ik geniet ervan om met hen in de speelgoedcatalogi rond te snuisteren naar leuke cadeaus en verlanglijstjes te knutselen, om het speelgoed te gaan kopen en te verstoppen. En wanneer het op de bewuste avond donker wordt, krijgen de zenuwen stilletjes aan de bovenhand en sta ik te trappelen van ongeduld om de Sint en Zwarte Piet hun werk te laten doen.

Met een 7-jarige dochter in huis besefte ik dat het niet lang meer zou duren voor het geheim van de Sint ontdekt zou worden. Ik had alleen niet verwacht dat het in de tweede week van september zou gebeuren. Meestal zijn we vanaf eind oktober op onze hoede, dus de vraag of de Sint wel echt bestaat, kwam op dat moment een beetje als een donderslag bij heldere hemel.

In tegenstelling tot haar mama 27 jaar geleden ging Z er erg volwassen mee om. Ze stelde veel vragen en begreep het eerst niet goed, maar uiteindelijk vond ze het erg cool dat zij het geheim van de Sint mocht kennen. Zelf had ik het er heel wat moeilijker mee. Het is zelfs even in me opgekomen om alles te ontkennen. Maar B zei dat ze ons dat later zou kwalijk nemen en daarin had hij natuurlijk gelijk. Soms is het tijd om los te laten en te aanvaarden dat kindjes groot worden.

Ondertussen is het spijtige gevoel voorbij. Op wat opmerkingen na (‘er bestaat een grote doos ook maar ik heb de kleinste genomen omdat die minder kost’) en af en toe een knipoog wanneer het onderwerp wordt aangesneden, speelt Z het spelletje erg goed mee. Alsof ze van niets weet. En verder is er eigenlijk ook niet zoveel veranderd. Net als de voorgaande jaren worden er lijstjes gemaakt en stiekem cadeaus gekocht. En nadat de schoen gezet is, zullen de Sint en Zwarte Piet met evenveel overtuiging hun taak uitvoeren om de volgende ochtend te genieten van de verraste gezichtjes. Als je ’t mij vraagt: Sinterklaas bestaat! Zolang je er maar in gelooft…

Hoe ontdekte jij het geheim van de Sint? En leef jij ook toe naar 6 december?

Bloggers voor Rode Neuzen Dag

Enkele weken geleden deed Miss Pixie een oproep in blogland om haar project ‘Bloggers voor Rode Neuzen Dag’ te steunen. Voor wie Rode Neuzen Dag nog niet kent, dit is een initiatief van o.a. VTM, Qmusic en Belfius om meer awareness te creëren voor jongeren met psychische problemen. Een doel dat absoluut aandacht verdient!

Twee weken geleden kocht ik van een collega die een actie opzette twee rode neuzen voor mijn kids. Zij blij en ik een goed gevoel omdat we een goed doel steunden.

En nu geef ik dat goede doel graag nog een extra boost door deel te nemen aan het projectje van Miss Pixie. De bedoeling? Het logo zichtbaarheid geven (done, zie bovenaan deze blogpost) en enkele vraagjes invullen. Hier gaan we dan:

Ik zet mijn Rode Neus op omdat … er te weinig aandacht is voor de mentale gezondheid. Jezelf goed voelen, bereik je niet alleen door gezond te leven en te bewegen, maar ook door aandacht te hebben voor wat zich in je hoofd afspeelt.

Het taboe doorbreken, is een belangrijke stap vooruit. Het is voor volwassenen al erg moeilijk om te erkennen dat ze het niet langer alleen aan kunnen. Voor kinderen is het nóg een brug verder om hulp te vragen. Zij beseffen ook niet dat ze geholpen kunnen worden, tenzij iemand hen daarop wijst.

Hopelijk zorgen acties als Rode Neuzen Dag ervoor dat kinderen en jongeren sneller de weg vinden naar de hulp die ze nodig hebben, dat ze begrijpen dat ze er niet alleen voor staan. En misschien verdwijnt zo ook het taboe bij volwassenen stilaan. Een betere mentale gezondheid voor iedereen, daar sta ik achter!

Op deze momenten ging ik over de streep … In het eerste jaar na het overlijden van mijn mama ging ik door een diep dal. Ongeveer 9 maanden na de bewuste datum werd de situatie echt onhoudbaar. Ik herbeleefde elk moment uit haar laatste maanden opnieuw: de dag waarop we te horen kregen dat ze terminaal werd, de laatste Pasen die we samen vierden, de laatste keer samen op stap naar de markt, het moeilijke afscheid …

Ik begon ook toen pas te beseffen wat ze had doorgemaakt, hoe erg ze achteruit gegaan was op korte termijn en hoe ik dat een jaar eerder niet had willen of kunnen zien. Ik kweekte een schuldgevoel, verweet mezelf dat ik niet de hulp voor haar had gezocht die nodig was. Ik die nota bene bij het ziekenfonds werkte, had er niet aan gedacht om thuisverpleging in te schakelen voor de dagelijkse verzorging, liet het initiatief om een ziekenhuisbed te bestellen aan een vriendin van haar over. Ik had in haar laatste weken meer bij haar moeten zijn, ’s nachts bij haar moeten slapen.

Ik was boos op de artsen omdat ze bij de eerste behandeling te snel zijn uitgegaan van een plaatselijke tumor en niet voldoende scans gedaan hadden om de situatie in kaart te brengen. Ik vroeg me af of ze steken hadden laten vallen, of het anders had kunnen uitdraaien met een andere behandeling.

Wanneer ik in de spiegel keek, zag ik iemand anders. Ik, de altijd zo sterkte vrouw, was moe van het tobben, ziek van verdriet, ellendig van woede en misselijk van de verwijten die ik mezelf maakte. En daarbovenop kwam stilletjes aan het besef dat mama niet meer terug zou komen, nooit meer…

De huisarts schudde me wakker en raadde een psychologe aan. Na enkele gesprekken verscheen de oude Katleen weer op het toneel. Hoera voor psychische hulp en dankjewel huisarts!

Dit is hoe ik omga met moeilijke momenten … Ik praat moeilijk over de dingen die mij bezig houden. Ik verwerk ze het liefst in stilte en alleen. Ik ben nogal een ‘tobber’, ga de dingen opnieuw en opnieuw en opnieuw overdenken. Vraag me te vaak af “Wat als…?”

Wenen doe ik alleen als het echt niet meer gaat. Soms wil ik wel, maar lukt het niet. Een liedje met een gevoelige tekst of een mooie of triestige film helpen dan om de emoties los te maken. Daarna voel ik me dan meestal wat beter.

Deze persoon staat altijd voor mij klaar … Mijn man! Ook al begrijpt hij niet altijd waar ik mee zit (Venus en Mars), met zijn knuffels en lieve woorden doet hij me weer (ietsje) beter voelen. Mijn beste vriendin laat me ook geregeld weten dat ze er altijd voor me is. En ook al maak ik niet vaak van de gelegenheid gebruik, alleen al weten dat ik bij haar terecht kan, is een echte steun.

Een positieve gedachte om mee af te sluiten … Toen ik op het einde van mijn uitwisselingsprogramma in Nieuw-Zeeland afscheid moest nemen van mijn kersverse Amerikaanse vriendin Debby, deelde ze haar favoriete leuze met mij. “Don’t cry because it’s over, smile because it happened.” Hoewel het niet altijd even makkelijk is om het in de praktijk te brengen, denk ik toch vaak terug aan deze bemoedigende woorden.

 

Ook iets doen voor Rode Neuzen Dag? Koop een rode neus in een van de verkooppunten, of een gehaakte rode neus van Miss Pixie! Of neem deel aan een van de andere acties.

 

Eindelijk nog eens een blogbericht…

Toegegeven, het was de laatste tijd nogal stilletjes hier op mijn blog. De oorzaak daarvan lag bij de heerlijke zomeravonden, zwoele temperaturen, leuke uitstapjes, een druk begin van het nieuwe schooljaar en veel werk op de job (= geen zin meer om te bloggen ’s avonds). Jaja, augustus en september zaten propvol met leuke activiteiten (en sommige minder leuk). Om het goed te maken dat ik mijn blog verwaarsloosd heb, neem ik jullie mee op wandel doorheen enkele van de leukste of belangrijke momenten van de voorbije twee maanden.

Mijn Keuken – Wouw

Begin augustus namen we mijn schoonouders mee naar Mijn Keuken, een sterrenrestaurant in Wouw, net over de grens met Nederland. Op deze manier wilden we mijn schoonvader bedanken voor al het harde werk dat hij maandenlang geleverd heeft tijdens de verbouwing van ons huis. Bijna elke dag was hij hier van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig en zonder hem zou ons huis waarschijnlijk nog niet af zijn. Een etentje is dus eigenlijk maar een kleintje om hem te bedanken. Ook mijn schoonmoeder verdiende het om een keertje in de bloemetjes gezet te worden voor alle momenten waarop ze paraat staat om voor onze kindjes te zorgen en te helpen met vanalles en nog wat. Bedankt lieve schoonouders!

We arriveerden kort na de middag in Wouw en bleken de enige gasten te zijn. Dat hield de gastvrouw echter niet tegen om ons helemaal in de watten te leggen. Het ontvangst was hartelijk en attent. De aanwezigheid van de bediening was goed gedoseerd, steeds op tijd om de glazen bij te vullen en af te ruimen, nooit storend of opdringerig. En het eten? Dat was helemaal af! Het nadeel van zo lang te wachten met mijn blog is dat ik niet meer weet wat ik allemaal op mijn bord kreeg, maar ik weet wel nog dat het overheerlijk was. Van de amuses tot en met de mignardises, alles was even goed verzorgd en de smaken waren heel harmonieus. We waren het unaniem eens: Mijn Keuken is een echte aanrader!

 

Kapitein Winokio

Tijdens het laatste weekend van augustus trokken we met vrienden en hun dochtertje naar het optreden van Kapitein Winokio in het Openluchttheater in Deurne. De kapitein zorgt al jaren voor grappige en sfeervolle momenten tijdens onze autoritten, dus besloten we dat het tijd was om hem een keer in levenden lijve bezig te zien.

Het fijne aan Kapitein Winokio is dat hij originele, verstaanbare kindermuziek maakt die ook door volwassenen gesmaakt wordt. En met zijn spitsvondige bindteksten krijgt hij iedereen die nog niet mee was, ook in de mood.

De show zat vol toffe liedjes en grappige momenten. De enige spelbreker was de zon. Ik durf het bijna niet zeggen, en je zal dit ook niet vaak uit mijn mond horen, maar die dag was het echt té heet. Bij aanvang van de show zaten we lekker in de schaduw maar na een tijdje was er in het hele Openluchttheater geen schaduw meer te bespeuren. Gelukkig konden we onze drinkbussen gratis bijvullen aan een kraantje, wat onze kinderen dan ook als een uitnodiging zagen om het water over hun hoofd uit te gieten. Lekker verfrist dansten we mee op de tonen van de muziek en enthousiast wuifden we de kapitein en zijn kornuiten uit.

Tot een volgende keer, Kapitein Winokio. Het was geweldig!

 

Frieda Klein – dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag

Dat mijn eerste boek van Nicci French er een uit de Frieda Klein reeks was, konden jullie al lezen in deze blog. En ja, ik ben fan! Ondertussen mochten ook ‘Dinsdag is voorbij’, ‘Wachten op woensdag’ en ‘Donderdagskinderen’ eraan geloven en heb ik ‘Denken aan Vrijdag’ half verslonden.

Hoewel ik Frieda Klein hoe langer hoe meer een irritant, afstandelijk mens begin te vinden, heb ik toch ook sympathie voor haar. En de dingen die ze meemaakt, houden me echt in de ban. Zo erg dat elk boek waaraan ik begin ook onmiddellijk uitgelezen moet worden.

Ik probeer nu even wat beter te doseren, want na vrijdag komt zaterdag – uiteraard – en het laatste boek, zondag, is nog niet verschenen. Ik wil dus voorkomen dat ik in zwart gat zal vallen en nog maanden moet wachten op het volgende boek. Ik weet echter niet of dat doseren mij wel zo bevalt. Als het zwarte gat toch onvermijdelijk wordt, zal ik het moeten vullen met andere boeken… Tips zijn uiteraard altijd welkom.

 

Eerste schooldag

Op zich niks speciaals, die eerste schooldag. Zeker niet bij ons… Mijn kinderen zitten op een hele kleine school met maar één klas van ieder jaar. We weten dus al op voorhand bij welke juf ze terecht zullen komen en ze zitten ook elk jaar weer met dezelfde kinderen in de klas. En toch is het zowel voor hen als voor mij elk jaar weer een spannende gebeurtenis.

Een nieuw schooljaar betekent ook opnieuw taxi spelen om beide kinderen naar hun buitenschoolse activiteiten te voeren, het einde van stressloze ochtenden omdat het op school niet geapprecieerd wordt als je 5 minuten te laat toekomt, meer tijdsdruk ’s avonds om de kinderen op tijd hun eten voor te schotelen, te wassen en in bed te krijgen, enzovoort. Veel ouders zijn blij om opnieuw in een vaster ritme terecht te komen en ik zie er ook wel enkele voordelen in, maar toch voel ik me net iets vrijer en rustiger tijdens de schoolvakanties. Gelukkig komt de herfstvakantie al in het vizier!

 

Cinema time

In mijn jonge kinderjaren nam mijn mama mij regelmatig mee naar de ‘cinema’. Dat was nog in de oude zalen van Cinema Rex in Antwerpen, met fluwelen rode zetels en balkonplaatsen. Jungle Book (die van Disney) is, voor zover ik me kan herinneren, de eerste film die ik ooit in een filmzaal zag. Of was het Dumbo?

Ik probeer de traditie van mijn mama verder te zetten door elke vakantie met de kindjes naar een leuke film te gaan kijken. Buiten die momenten is naar de film gaan tegenwoordig een eerder zeldzaam gebeuren.

In augustus stapte ik wel twee keer Kinepolis Antwerpen binnen. De eerste keer trok ik samen met vriendin C. naar Bad Moms. Ik had er op voorhand niet al te veel verwachtingen van, behalve dat het er een leuke film uitzag met niet al te veel verhaal. Het bleek echter een van de meest hilarische films die ik de afgelopen jaren gezien heb. Mijn kaakspieren waren op het einde van de avond stijf van het vele lachen. Een aanrader voor wie eens goed wil lachen, zonder erbij te moeten nadenken.

Enkele dagen later was Huisdierengeheimen aan de beurt, samen met dezelfde vriendin, onze kids en mannen. Van deze film had ik op voorhand al wat positieve verhalen gehoord, dat de personages zo grappig zouden zijn etc. Misschien kwam het doordat we enkele dagen eerder zo goed gelachen hadden dat deze film minder grappig overkwam, maar ik had ook de indruk dat de kinderen niet zo in het verhaal werden meegezogen, wat bij veel andere films wel het geval is. Al bij al was het een toffe film, maar daar bleef het dan ook bij.  Het gezellige samenzijn op zondagvoormiddag daarentegen scoorde wel hoog!

 

Kennismaking nieuwe buren

Onze buurman vierde enkele weken geleden zijn 65^ste verjaardag en wij waren uitgenodigd! ‘Is dat zo speciaal?’, denk je misschien. Wel, voor ons was het dat zeker. Aangezien we op dat moment nog maar 2 maanden in ons nieuw huis woonden, kenden we nog niet zoveel mensen uit de straat. We hoopten dus tijdens het feest enkele buren te leren kennen. Onze verwachtingen werden meer dan ingelost! De buren vertegenwoordigden zelfs een aanzienlijk percentage van de aanwezigen.

Erg fijn om eindelijk namen te kunnen plakken op de gezichten die we dagelijks zien passeren (al zijn we er ondertussen al weer een deel vergeten…). Op het eerste zicht zijn het allemaal sympathieke mensen. Geruststellend om te weten dat we in een ‘warme’ straat terecht gekomen zijn.

 

Singstar

Mijn vriendinnen en ik zingen graag. Niet op een podium (alhoewel onze eerste karaoke-ervaring ons goed bevallen is), maar wel thuis voor de tv. Al meer dan tien jaar komen we geregeld samen om de longen uit ons lijf te zingen. Zo ook op 26 augustus.

Dit keer spraken we af bij mij thuis. Een goeie gelegenheid om de vriendinnen rond te leiden in het nieuwe huis. Na de rondleiding vlogen we er meteen in. Er is namelijk geen tijd te verliezen op een Singstaravond!

We hebben elk onze favoriete liedjes en we strijden tegen elkaar om de meeste punten te behalen. Zingen met Singstar is makkelijker dan het lijkt. De tekst verschijnt boven en onder op het scherm en toonbalkjes geven aan of je hoog of laag moet zingen. Zit je ernaast? Dan corrigeer je je toonaard tot je weer op de balk zit. Soms denk ik dat ik toonvaster zou zingen zonder die balkjes, mijn stem zou in dat geval toch minder op en neer gaan, denk ik.

Voor een buitenstaander moet het vreselijk klinken, waarschijnlijk de reden waarom onze mannen zich altijd snel uit de voeten maken. Voor ons is het zalig amusement, pure ontspanning. Alle stress van je af zingen met een drankje, lekkere knabbeltjes en topgezelschap. Wat wil een vrouw nog meer? Een avondje Singstar met de vriendinnen is iets waar ik altijd weken op voorhand naar uitkijk. Ik oefen zelfs stiekem mijn lievelingsliedjes onderweg naar en van het werk.

De volgende afspraak is eind november gepland. En ik tel nu al af!

 

Goede voornemens

Begin augustus maakte ik eindelijk werk van mijn goede voornemens, dat lees je hier. Twee maanden later is het dus hoog tijd voor een update.

Na 4 weken lopen, ervaarde ik een lichte pijn aan mijn rechtse achillespees. Ook kreeg ik slapende tenen tijdens het lopen. Een snelle search op google leerde me dat mijn loopschoenen al dateerden van 2001. Geen goed idee om daarmee te blijven lopen.

Daarom, en om week 5 met frisse moed te kunnen beginnen, kreeg ik van B een paar nieuwe loopschoenen. Vanaf de eerstvolgende les liep ik op wolkjes (bijna letterlijk, zo’n goeie demping!). Gedaan met de pijn en de slapende tenen.

Ondertussen ben ik aangekomen in week 9 van het trainingsprogramma van de start2run app. Week 9 gaat als volgt: 3 lessen van 13 minuten lopen – 2 minuten wandelen – 13 minuten lopen – 2 minuten wandelen – 8 minuten lopen – 1 minuut wandelen.

Ik loop nog steeds niet graag, maar heb er wel voldoening van. En ik ben best trots op mezelf omdat ik al zo ver geraakt ben. Hoewel mijn trainingsschema voor 5 km nog niet helemaal is afgerond, waagde ik me maandag toch aan een eerste loopwedstrijd. Een beetje kicken toch, die eerste 5 km lopen zonder wandelen tussendoor! En eerlijk gezegd was ik helemaal niet zo moe als ik op voorhand gevreesd had, het ging eigenlijk vanzelf…

Naast een betere conditie pluk ik ook andere vruchten van het lopen. Mijn lichaam wordt duidelijk strakker op bepaalde plaatsen en de weegschaal geeft 3 kg minder aan dan 2 maanden geleden. Het gewichtsverlies gaat wat minder snel dan gehoopt, maar elke kilo minder tovert een glimlach op mijn gezicht. Nog 3 kg te gaan…

 

 16 jaar lief en leed

Vijf jaar getrouwd ben ik ondertussen. Naast onze huwelijksverjaardag vieren we in september ook de dag waarop we x jaar samen zijn. Dit jaar mochten B en ik 16 kaarsjes uitblazen. Verbazend snel gaat het.

We leerden elkaar kennen op de middelbare school. Tijdens onze eindejaarsreis naar Berlijn sloeg de vonk de eerste keer over, maar toch was onze relatie van heel korte duur. Anderhalf jaar later botsten we op een openluchtfuif letterlijk tegen elkaar aan. Hoewel het in het begin wat onwennig was, spraken we die zomer steeds vaker af. We werden goeie vrienden en zoals vaak kwam wat later van het een het ander…

Onze eerste kus (van die tweede vonk) zal ik nooit meer vergeten. Die was zo spontaan, lief en zacht. Zoals ze beschreven worden in de boeken. Het klinkt misschien wat melig, maar als ik eraan denk, kan ik hem nog steeds op mijn lippen voelen.

In de afgelopen 16 jaar hebben we al heel wat samen meegemaakt. We hebben mooie reizen gemaakt,2 kindjes gekregen, verlies verwerkt, elkaar gesteund bij moeilijke beslissingen, 2 keer verbouwd, samen gelachen en gehuild … We discussiëren ook vaak en maken af en toe klinkende ruzie. Maar ook dat hoort bij een leven dat je samen deelt.

Samen een leven delen… Houden van… Graag zien… staan voor mij synoniem aan mijn man B. Met lief en leed, voor altijd!

BYTO!

 

 

Nu mijn eerdere goede voornemens goed op schema zitten, maak ik alvast een nieuw goed voornemen: deze blog weer wat leven inblazen. Waar haal jij je inspiratie om iets te schrijven?

Een houten bruiloft

Op 24 september 2011 stapten B en ik in het huwelijksbootje. Vorige week zaterdag waren we dus 5 jaar getrouwd. Vijf jaar (dat is hout)… het lijkt al een hele tijd en toch voelt het ook als gisteren.

We trouwden in een emotioneel heel zware periode. Dat had niks te maken met onze gevoelens voor elkaar of de overtuiging dat we de rest van ons leven samen wilden doorbrengen, maar wel met het overlijden van mijn mama twee maanden eerder. Ondanks het grote verdriet waren we toch vastberaden om er een prachtige dag van te maken. Zoals mama het gewild had. Met de stralende gezichten van onze familie en vrienden, een heerlijk zwoel herfstweertje en enorm veel liefde om ons heen slaagden we erin om even de pijn te vergeten.

Hoewel we vóór onze trouwdag al 11 jaar een koppel waren, ben ik ervan overtuigd dat trouwen in die moeilijke tijd onze liefde sterker heeft gemaakt. Nog voor we onze trouwbeloften uitspraken, hadden we al bewezen er voor elkaar te zijn in goede en slechte tijden.

Trouwen zou ik zo opnieuw doen. En ja, ook met dezelfde man! Ik vond trouwen zo fijn dat ik stiekem een beetje jaloers ben op alle vrouwen die in het huwelijksbootje stappen, omdat zij het nog tegoed hebben. Eigenlijk zag ik in ons 5-jarig jubileum een goede gelegenheid voor een tweede trouwfeest, maar B stak daar al gauw een stokje voor. Misschien maar goed ook, want na de verbouwing en de verhuis was het wel even tijd voor een rustige periode in ons leven.  En dus vierden we deze gelegenheid op een wat meer bescheiden manier.

De dag begon met Z en S die heel ongeduldig en opgewekt op ons bed sprongen. Ze hadden een verrassing geknutseld en konden niet wachten om ze te geven: een bloemstukje van gele servietten. Mogen uitslapen was misschien een beter cadeautje geweest, maar die twee schatten waren zo in de wolken dat ze ons aanstaken met hun enthousiasme en we vroeger dan gepland uit de veren waren.

Op een bezoekje van mijn papa en zijn vriendin na, was het verder een doodgewone zaterdag. Boodschappen doen, wassen, in de tuin werken … Om 18u brachten we onze kids weg en was het (eindelijk) tijd voor een romantische tête-à-tête in het sterrenrestaurant Wy by Bart De Pooter.

Exact een jaar eerder bezochten we De Pastorale, het andere sterrenrestaurant van Bart De Pooter. In tegenstelling tot de vele kritische commentaren die we hadden gehoord, waren wij wel omvergeblazen van het menu dat we daar voorgeschoteld kregen. We vonden het dus een gokje waard om deze keer Wy uit te proberen.

Bij het toekomen, waren we een beetje in de war. Volgens wat we gelezen hadden, was het restaurant gelegen in The Mercedes House. The Mercedes House bleek echter een Smart winkel geworden te zijn. Dineren tussen luxueuze mercedeswagens leek ons wel een unieke belevenis, maar hier en daar een kleine Smart zien staan, het is toch niet helemaal hetzelfde…

Verder begon de avond veelbelovend. Bij het aperitief kregen we onmiddellijk drie hapjes: een krokantje van selder met artisjok, bloemen en kruiden, een kersengazpacho met sneeuw van geitenkaas en een tapenade van rode paprika met speciale toast en grissini om te dippen. De gin was mooi op smaak gebracht met passende botanicals en de juiste tonic erbij. De amuse van briochebrood met gerookte paling, wasabi en soja bleek een verrassend smakenpalet en zo kwam de appetijt echt goed op gang.

We hadden honger, en vooral goesting, dus kozen voor het 6-gangenmenu. Dat startte goed met een moderne versie van een rundstartaar. De Avrugakaviaar tilde dit gerecht naar een hoog niveau. Een bom van smaken! De portie was alleen wel erg groot voor een eerste voorgerecht. Toch was het té lekker om ook maar een kruimel te laten liggen. Het gerecht van grijze garnalen met prei en tomatenbonbon was eveneens om de vingers van af te likken. De vinaigrette van chartreuse werd tot de laatste druppel opgelepeld.

De volgende twee gerechten waren wat minder. De eerste hap van de rogvleugel met koksmelk, kombava, shiitaké en paksoi was heerlijk, maar na drie happen waren de smaken te overheersend waarbij de rog in het niets viel. Het hoofdgerecht van eend, rode bieten en frambozensaus was vrij gewoontjes. Lekker, zonder meer. Sommige stukken van het vlees waren jammer genoeg erg taai.

Na het hoofdgerecht volgde een verrassende bol van Comtékaas (eigenlijk een ronde berg schuim) met berkensiroop en notencrumble. Ik mispakte me even door de berkensiroop en verwachtte een eerder zoet gerecht, maar het bleek best zout te zijn. Zodra ik dat door had, kon ik het echt wel waarderen. Het dessert maakte de twee mindere gerechten helemaal goed: een warme vijg met kalamansi-ijs, harissa en een gelei van groene thee. Wauw, als je ervoor kan zorgen dat ik geen chocolade mis in een dessert, is het écht geslaagd.

Normaal gezien nemen we na het eten altijd koffie en thee om ook nog de mignardises te kunnen ontdekken. Zes gangen en een te grote portie tartaar staken daar ditmaal echter een stokje voor. Na het dessert, besloten we huiswaarts te keren. Wy was geen hoogvlieger, maar toch zaten er ook echte ontdekkingen tussen de gerechten. Helaas scoort Bart De Pooter voor ons net niet goed genoeg om terug te keren.

Voor sfeer en gezelligheid geven we onszelf een welverdiende 10! Zalig toch, zo’n romantisch avondje uit, even alleen met z’n tweeën, zonder stress en zonder sleur? En alsof dat nog niet mooi genoeg is, werd voor een spectaculair vuurwerk boven het nieuwe Havenhuis gezorgd, net op het moment dat we over het viaduct van Merksem huiswaarts reden. Genieten! Thanks Antwerp, you completed our day!

 

En jij, hoe vier jij het liefst een speciale gelegenheid? Met veel toeters en bellen, of in een intieme sfeer?

Mijn bucketlist

Net zoals iedereen heb ook ik een lijstje van dingen die ik ooit eens wil doen. Sommige van die dingen verdwijnen wel eens uit mijn gedachten. Om dan enkele maanden of zelfs jaren later te bedenken “oh ja, dat wilde ik ooit nog eens doen”.

Om te voorkomen dat ik dingen zou vergeten, maakte ik enkele jaren geleden een meer officiële “flexibele” bucketlist. Het is een lijst van dromen, soms groot en moeilijk te verwezenlijken, soms stout of moedig, maar ook klein en eenvoudig. Ik pas de lijst geregeld aan en er is (voorlopig althans) geen tijdsdruk. En sommige items lijken me gewoon leuk om eens te doen, maar zijn geen absolute musts. Dat is het flexibele eraan. 🙂

Enkele voorbeelden van de items op mijn bucketlist:

De ‘dit heeft iets met reizen en de wereld ontdekken te maken’ dromen:

• New York bezoeken
• het noorderlicht zien
• Stonehenge bezoeken
• op safari gaan en de ‘big 5’ zien
• de Mayaruïnes bezoeken
• snorkelen in het Great Barrier Reef
• hiken in Yellowstone National Park
• een wereldreis maken
• landen die ik nog wil ontdekken: Peru, Zuid-Afrika, Canada, Indonesië, Vietnam, Argentinie, Costa Rica, Ijsland, Noorwegen …

De ‘melige, ik ga een traantje laten’ dromen:

• kleinkinderen krijgen en ze zien opgroeien
• mijn kinderen zien trouwen
• meemaken dat er een altijd werkende remedie tegen kanker (en andere ongeneeslijke ziektes) wordt gevonden

De ‘adrenaline-opwekkende, coole, megatastische’ dromen:

• paragliden
• basejumpen
• meevliegen in een stuntvliegtuig (loopings maken!)
• een ritje maken in de langste of hoogste railway ter wereld (welke dat op dat moment ook moge zijn) – de steilste heb ik al gehad, hehe
• cliff jumpen
• een berg beklimmen

De ‘doe eens even gek’ dromen:

• een pijltje gooien naar een wereldkaart en meteen vertrekken naar het land waarop het pijltje terechtkwam
• verstoppertje spelen in Ikea
• een nacht doorbrengen in een warenhuis en gebruik mogen maken van alles wat ik er vind
• een verfgevecht houden (in witte t-shirts)
• in een fontein zwemmen
• alle smaken van het ijskraam uitproberen op één dag

De ‘waarom heb ik dit nog niet gedaan’ dromen

• piano leren spelen
• een brief sturen naar een onbekend adres en afwachten of er een antwoord terugkomt
• stoppen met werken en opnieuw gaan studeren, iets helemaal anders
• naar een drive-in film gaan kijken
• een meerdaagse roadtrip maken met vriendinnen
• gaan wildkamperen met de vriendenkliek
• (tijdelijk) verhuizen naar een ander land
• een jaar lang elke dag een foto nemen
• een boek schrijven

De ‘al geprobeerd, maar niet gelukt en dus zo zwaar teleurgesteld dat ik opnieuw wil proberen’ dromen:

• zwemmen met dolfijnen (En 2u in een boot zitten om ze van dichtbij te zien, maar er niet bij mogen omdat ze een baby bij hebben, het water te wild is, de groep te groot is, of welk ander excuus ook, telt niet!)
• een echte walvis zien van ‘dichtbij’
• douchen onder een natuurlijke waterval

 

Ook dromen uit het verleden die ik al gerealiseerd heb, zette ik in mijn bucketlist. Die noem ik mijn “schatten”. Het zijn namelijk onschatbare herinneringen waaraan ik terugdenk telkens ik het vinkje zie staan. De meest memorabele?

• mama worden (2x 🙂 )
• trouwen met de man van mijn leven
• skydiven (12.000 ft)
• bungee jumpen (2 x)
• gletsjer beklimmen (of toch een stukje)
  
• de nacht doorbrengen in Monument Valley in een typische indianenhut (hogan)
• white water raften (2x)
• een verre reis maken, helemaal alleen
• dansen en kussen in de regen

 

Een bucketlist groeit met je mee. Dingen die je wilde doen toen je 15 was, vind je nu misschien niet meer zo interessant. En op dit moment zijn er wellicht een hoop dingen die nog uitgevonden moeten worden en je later vast wil toevoegen. En dat vind ik er net het fijne aan. Hoe langer je de lijst bijhoudt, hoe rijker hij wordt. Aan de lijst herken je de veranderingen in je leven.

Naar mijn mening kan je er niet vroeg genoeg mee beginnen. Je moet immers nog voldoende tijd hebben om de dingen op je lijst af te vinken. Je wil ze niet één voor één afgaan in een recordtempo, gewoon om ze gedaan te hebben, zonder dat je er ten volle van kan genieten. Dus waarom wachten tot je oud bent, of te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent? Maak die lijst nu!

Geen idee hoe je eraan moet beginnen? Lees misschien eens ‘het Bucketlist boek’ van Elise De Rijck. Zelf heb ik het nog niet gelezen, maar het zou een echte aanrader zijn!

Wat staat er bovenaan jouw bucketlist?

 

 

 

Run, Katleen! Run!

Ik heb een goed voornemen. Eigenlijk zijn het er twee… Meer bewegen (lees: sporten) en minstens 6 kilo afvallen.

Met het eerste voornemen ben ik alvast gestart. Dankzij de goede invloed van mijn schoonzusje ben ik maandag begonnen met start2run. De 3^de les van week 1 heb ik vanmorgen afgerond. Ik moet zeggen dat het me tot nu toe best is meegevallen en dat betekent al veel.

Ik ben namelijk niet zo’n fervente sporter. Als kind heb ik vanalles geprobeerd: turnen, paardrijden, trampolinespringen enz. Sommige dingen, zoals het trampolinespringen, vond ik leuk en hield ik zelfs meerdere jaren vol. Maar toch werd ik na een tijdje alles weer beu.

Op mijn 24^ste startte ik met ropeskipping. Dat was een sport die ik echt leuk vond. Zeer afwisselend en ook heel goed voor de conditie. Toen ik zwanger werd, stopte ik ermee en nadien heb ik het nooit meer opgepikt. Sindsdien is het sporten zwaar in verval geraakt. Ik heb wel verscheidene pogingen ondernomen, het ene al wat meer ‘echte sport’ dan het andere (zumba, salsadansen, lignature, pilates, total body workout, joggen …). Helaas, ‘same old, same old’: niks volgehouden.

Veel mensen in mijn omgeving lopen. En bijna evenveel mensen zijn erdoor gepassioneerd, vinden het zalig, prijzen het de hemel in. Als zij het zo leuk vinden, moet dat bij mij toch ook op de ene of andere manier aanslaan, denk ik dan. Daarom geef ik het nog een kans. Als ik eerlijk ben, heb ik eigenlijk wel lopersbenen. In de laatste jaren van de middelbare school vond ik hardlopen in het park tijdens de lessen LO zalig. Mijn hoofd leegmaken en gaan. En de door vele klasgenoten gehate coopertesten werden door mezelf best goed doorstaan. Ik hoop dat ik die ‘runner’s high’ op een gegeven moment weer tegenkom en dan voorgoed vertrokken ben, zodat ik op de vraag “Sport jij?” eindelijk eens volmondig “ja” kan antwoorden.

Volgende week staat les 4 op het programma, d.w.z. 25 min. afwisselend lopen en wandelen. Mijn vakantie is dan ook ten einde en dat is het ideale moment om met voornemen 2 te starten. Door lopen en diëten te combineren, hoop ik snel van die 6 kilo’s af te zijn.

Gezond eten vind ik veel makkelijker als er wat structuur in mijn dag zit. Op het werk zijn er minder verleidingen, standaard genomen dan toch (Liefste collega’s, mag ik een oproep doen om voorlopig geen traktaties mee te brengen, hetzij gezonde alternatieven? 🙂 ) en de koekjesdoos in mijn schuif buiten beschouwing gelaten (Ik ken al wel een kandidaat daarvoor…). Alleen de weekends, thuiswerk- en inactiviteitsdagen moet ik dan nog overwinnen. En als ik dat bekijk, zijn er meer van die dagen dan dagen op het werk. Ik zal dus een beetje discipline aan de dag moeten brengen. Maar de motivatie is er alvast en daar begint toch alles mee, nietwaar?

 

Heb jij tips om makkelijk enkele kilo’s kwijt te geraken? Of lekkere, gezonde recepten?

Goodbye July!

De maand juli is alweer voorbij gevlogen… Tijd voor een terugblik.

Eindelijk schoolvakantie

Ook al ga ik zelf niet meer naar school, toch ben ik altijd blij wanneer een schoolvakantie begint. Minder files, geen stress ’s morgens om de kinderen op tijd op school te krijgen, geen geregel voor naschoolse opvang of vervoer van en naar de hobby’s, ’s avonds maakt het niet zoveel uit als ze wat later in bed liggen en het leukste: aftellen naar mijn eigen vrije dagen! De zomervakantie is extra lang genieten, jammer dat ze al in de helft is. (Al snak ik zoals elk jaar waarschijnlijk eind augustus naar wat meer regelmaat.)

Gesetteld in ons nieuwe huis

De laatste week van juni zijn we verhuisd. De verhuisdozen zijn langzaam maar zeker uit het zicht verdwenen (op enkele volhardende exemplaren na). Hoewel er nog veel af te werken is en we voor sommige spullen nog een definitief plaatsje zoeken, kan ik wel stellen dat we ondertussen gesetteld zijn en ons helemaal thuis voelen. Ook de kinderen genieten met volle teugen van de grote tuin en de ruimte in huis.

Ladies night

Op 6 juli had ik een date met mijn vriendinnen om naar de halve finale van het EK te gaan kijken (optimistisch als we zijn!)…  Helaas slaagden de Rode Duivels er niet in om zich te kwalificeren, dus werd het een EK-loze avond. We spraken af in A ‘Thai in Antwerpen. Aangezien B niet zo gek is op de Oosterse keuken eten wij quasi nooit Thais en ben ik er dus niet zo mee vertrouwd. Ik gokte op veilig en nam de Panaeng Kai (Kip met rode curry en kokosmelk). Dat smaakte absoluut naar meer, een echte aanrader!

Na het eten hadden we beslist nog geen zin om naar huis te gaan. Karen Damen in Perfect? achterna, besloten we om nieuwe herinneringen te maken en zo belandden we in den Bonaparte, een karaokebar. Als groentjes voelden we ons even onwennig, maar al snel barstte het feest los en gingen we er helemaal voor. Of het altijd even toonvast was, durf ik sterk te betwijfelen, maar qua inzet en enthousiasme deden we niet onder voor een echte performer. Een knap staaltje zang of niet, we hadden in elk geval de tijd van ons leven.  De bewijzen van deze avond houden we toch maar onder ons…

Literatuur… ahum

Sinds ik in januari een kindle kreeg voor mijn verjaardag lees ik weer meer. Ik ben altijd een echte boekenverslinder geweest, maar sinds de kinderen er zijn, heb ik vaak de fut niet om te lezen. Een boek moet me dan echt meteen aanspreken of ik geef al snel op omdat ik er niet genoeg ingezogen word. Op mijn kindle staat een hele resem boeken, dus als een boek me niets zegt, begin ik gewoon in een ander. En die grote keuze lijkt een goede motivator te zijn.

Het boek ‘Ware Liefde en andere rampen’ waarin ik al een tijdje bezig was, is echt een doordeweekse chicklit. Ik lees de boeken van Rachel Gibson wel eens graag wanneer ik mijn verstand op nul wil zetten. Ze zijn ook een tikkeltje opwindend, wat mooi meegenomen is. Maar dit boek vond ik echt niks. Ik heb het uitgelezen in de hoop dat er nog een echt zinnenprikkelende passage zou komen, maar helaas.  

Meteen erna heb ik ‘Blauwe maandag’ van Nicci French uit mijn bibliotheek geselecteerd. Ik lees het liefst van al thrillers, dus ik hoop dat dit boek me nog eens echt in de ban kan houden. Ik ben nog niet erg ver geraakt en voorlopig begrijp ik de connectie tussen alle personages nog niet, maar de eerste indruk is in elk geval positief.

How to get away with murder

Neen, ik heb geen moord gepleegd. 🙂 Wel heb ik de ABC-serie van Shonda Rhimes ontdekt. Shonda kon me al eerder bekoren met Scandal, één van mijn favoriete series. How to get away with murder is minstens even verslavend. Op enkele frisse avonden heb ik de 2 eerste seizoenen volledig uitgekeken (I’m a binge watcher…). Het 3de seizoen komt uit op 22 september. Die datum heb ik alvast in mijn agenda genoteerd.

Vamos a la playa

Voor iemand als ik die enorm graag reist, was het niet evident om te beslissen een jaartje niet naar het buitenland te gaan. Eerst zag het ernaar uit dat we helemaal niet op reis zouden gaan, maar mijn tante nodigde ons uit om een aantal dagen naar hun studio in Nieuwpoort te gaan. Ze nam onze kindjes al enkele dagen eerder mee en trakteerde hen op een geweldige mini-vakantie, terwijl wij nog moesten werken.

Nieuwpoort is een hele fijne badstad. Een breed strand, een mooie wandeldijk, een gezellige winkelstraat, een promenade langs de vaargeul tot aan de vissershaven, enz. Als bij toeval waren er ook enkele klasgenootjes van Z met hun ouders in Nieuwpoort. Samen aperitieven op het strand, garnalen gaan vissen (en opeten) en lekker uit eten gaan, maakte deze korte vakantie nóg gezelliger. Ook al duurde het maar 5 dagen, het heeft enorm deugd gedaan. Ik heb ‘het buitenland’ zelfs niet gemist… Bedankt lieve tante G!

(Opnieuw) in gezelschap

Doordat onze tijd het afgelopen jaar vooral naar het nieuwe huis ging, stond ons sociaal leven op een redelijk laag pitje. Ik heb eigenlijk nooit beseft dat ik het gezelschap van onze vrienden, familie en kennissen echt miste. Tot de sociale agenda vorige maand plots weer op volle toeren draaide. Ik heb met volle teugen genoten van elk verjaardagsfeestje, het trouwfeest van mijn collega in Brugge en alle etentjes, get-togethers en uitstapjes. Graag meer van dat de komende maanden! Augustus is in elk geval al goed gestart…

 

Wat heb jij in juli allemaal gedaan? En waar kijk je naar uit in augustus?

Mama, ik mis je zo!

Ik praat niet zo vaak over mijn mama. Niet omdat ik het niet wil… Ik zou wel elke dag urenlang over haar willen praten. Maar meestal wordt het onderwerp ‘mijn mama’ onthaald op een blik vol medelijden, een ongemakkelijke houding bij mijn gesprekspartner, een snelle verandering van onderwerp of vragen over het hoe en wat van haar dood.

Want ja, dat is ze. Dood… Vandaag exact 5 jaar geleden verloor ze de strijd tegen kanker. Ze was amper 55, ik 29 en net bevallen van S. En als dat niet genoeg was, zou ik 2 maanden later ook nog eens in het huwelijksbootje stappen. 2011 was niet bepaald een jaar waar je om staat te springen (hoewel het dat net wel had moeten zijn). Het was heel letterlijk een verdomde emotionele rollercoaster.

Mijn mama, de vrouw met de gouden glimlach…

Ik heb heel lang gedacht dat ik het niet zou trekken. Dat ik op een gegeven moment hard tegen de muur zou lopen en niet meer verder zou kunnen. Ik heb diep gezeten, dat wel, maar één persoon heeft me er weer bovenop geholpen en dat was zij. Ook al was ze er niet meer, ik heb me staande gehouden net zoals zij dat deed toen ze nog leefde. Dat was ik haar verschuldigd, uit respect en liefde: zij sterk voor ons, ik sterk voor haar.

Na vijf jaar denken veel mensen dat je er wel over bent. Ik kan natuurlijk niet spreken voor anderen, maar in mijn geval is dat niet zo. Het doet nog altijd zeer en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik haar mis. Op de meeste dagen valt het mee en hoort het bij de dagelijkse routine. Maar er zijn ook dagen waarop mijn hart huilt om het gemis en mijn lichaam letterlijk overal pijn doet en niet wil functioneren. Gelukkig worden deze dagen elk jaar zeldzamer.

Het voelt zo oneerlijk, weten dat ze er nooit meer zal zijn om me ergens mee te helpen, dat ik nooit meer met haar kan praten of haar advies kan inwinnen. Dat de kleur van haar stem in mijn hoofd vervaagt en de visuele herinnering afneemt. Dat ze mijn kindjes niet ziet opgroeien en nooit zal weten wat een prachtige persoontjes het zijn. Dat ze niet meer kan meemaken dat we op 200m van haar huis zijn komen wonen, wat ze geweldig had gevonden. Dat ze me nooit meer kan vertellen hoe ik vroeger was als kind. Dat ik haar nooit meer kan knuffelen, horen, voelen. Dat we nooit meer samen die dingen kunnen doen waar we zo van genoten. Dat ik nooit meer iets voor haar kan terugdoen. Maar het ergste is gewoon beseffen dat ze écht weg is.

Weg, weg, weg… Voor altijd.

Het is soms pijnlijk om andere jonge vrouwen gezellig over straat te zien lopen met hun mama. Of oudere vrouwen die heel zorgzaam met hun oud moedertje omgaan. Of grootmoeders die met hun kleinkinderen plezier maken. Nóg confronterender is het wanneer het mensen zijn die ik ken. Niet omdat ik het hen niet gun, integendeel… Maar wel omdat ik zo nog harder besef wat ik elke dag mis.

Als ik verhalen hoor van vriendinnen, collega’s … over dingen die ze met hun moeder deden, weet ik me niet altijd een houding te geven. Op zo’n momenten kruip ik in mijn diepste binnenste even in mijn schulp om mezelf in zelfmedelijden te wentelen, terwijl mijn hart stevig bonkt in mijn borstkas, de krop in mijn keel groter wordt en mijn buitenkant niets van deze gevoelens probeert te verraden, meestal met een onhandige reactie als resultaat. Het is sterker dan mezelf. Ik wil me zo niet voelen, maar wil blij zijn voor die anderen omdat ze al die dingen met hun mama nog kunnen meemaken. En ik wil al helemaal niet dat ze stoppen met het vertellen van hun verhalen. Ik hoop gewoon dat ik snel weer op het punt kom dat ik zonder jaloezie kan meegenieten van gelukkige moederdochtermomenten.

????????????????????????????????????

????????????????????????????????????

Gelukkig ben ik niet altijd droevig wanneer ik aan mama denk. Er zijn ook prachtige herinneringen, dingen waar ik dankbaar om ben en gedachten aan haar die me doen lachen. Als ode aan haar, want dat verdient ze wel op een dag als vandaag, laat ik jullie graag kennismaken met mijn mama.

• Haar naam is Marleen
• Ze is geboren in Merchtem in 1956 en opgegroeid in Wijnegem
• Ze heeft twee zussen, was de middelste van de 3
• Als kind was ze fan van Will Tura
• Zangeres worden was haar grote kinderdroom, ze had blijkbaar ook echt talent
• Ze kreeg mij toen ze 26 was. Ik was een grote verrassing want ze dacht dat ze geen kinderen kon krijgen
• 5,5 jaar later kwam mijn broer ter wereld, ze was dolgelukkig met haar tweede spruit
• Geduld was haar beste eigenschap, ik heb nooit geweten dat ze snel ongeduldig werd
• Haar lach was enorm aanstekelijk, je werd er instant vrolijk van
• Ze was verzot op fruit
• Ze hield van warm weer en reizen naar zuiderse landen, zoals Griekenland en Spanje
• Ze had een passie voor bloemen en planten, in de zomer was haar terras een ware kleurenpracht
• Ontspanning vond ze in het maken van kruiswoordpuzzels, lezen en tuinieren
• Ze was een mooie vrouw, altijd netjes opgemaakt, prachtig en klassevol gekleed en ze had een figuur om jaloers op te zijn
• Ze kon babbelen als de besten, soms uren aan een stuk
• Ze was helemaal verliefd op haar kleinkinderen, hoe kort ze ze ook gekend heeft. Ze overlaadde hen met liefde en verwende hen met de mooiste kleren en leukste spulletjes
• Troosten kon ze als geen ander: nooit oordelend, gewoon luisterend
• Ze was bezorgd om ons en al wie haar lief was, ze had met iedereen het beste voor
• Ze was behulpzaam en liefdevol en heel erg geliefd
• Ze zette altijd anderen op de eerste plaats. Het meest egoïstische (als je het al zo kan noemen) dat ik haar ooit heb weten doen, was ervoor kiezen om geen nieuwe chemobehandeling te volgen, gewoon omdat ze te trots was om haar haar te verliezen voor iets wat haar toch niet meer kon genezen. Dat ze hierdoor mijn trouwdag zou missen, deed haar twijfelen maar voor één keer maakte ze een keuze voor zichzelf (en dat heb ik haar nooit kwalijk genomen)
• Ze was bang om oud te worden en rimpels en grijs haar te krijgen. Op het einde zou ze er echter alles voor gegeven hebben om oud, grijs en verrimpeld te kunnen zijn
• Ze was een sterke vrouw, gaf niet snel op. Ze heeft gevochten tot het bittere einde! Ik bewonder haar erom en ben haar ontzettend dankbaar voor elke extra dag die ze ons gegeven heeft

Ik kan nog uren doorgaan over de persoon die mijn mama was. Ze had uiteraard ook haar mindere kanten, maar die zijn niet belangrijk. Ze was MIJN mama en ik hield van haar met elke vezel in mijn lijf. Ze was de mooiste, liefste, zachtaardigste persoon in mijn leven. En nu is ze er niet meer. En ik mis haar…

“Lieve mama, vijf jaar geleden sloot je je ogen om ze nooit meer open te doen. Het was genoeg geweest, je was op. Jouw hand in de mijne, een allerlaatste keer. Een moment dat ik koester en nooit meer vergeet. Ik hou van jou!”

Kipje weltevree

Nog voor de bouwwerken aan ons nieuwe huis begonnen, werd er in onze tuin al lustig getimmerd aan een tuinhuis. Dat was nodig om al het gereedschap in te bewaren en ook handig om na de verhuis meteen de fietsen te kunnen stallen.

In dat tuinhuis werd ook een stukje ingericht als binnenhok voor kippen. Naast het binnenhok werd een draad gespannen en klaar was het kippenverblijf. Een leeg kippenverblijf weliswaar…

Maar daar kwam gisteren verandering in. B had voor zijn verjaardag van de kinderen een kippenknutselwerk gekregen en wist al snel welk cadeau ze voor hem in petto hadden. We trokken uitgelaten naar de boerenmarkt in Kapellen, waar pluimveehandel Het Pluimpje al jaren legkippen verkoopt. Na een beetje uitleg voor beginners mochten Z en S elk een kip kiezen en B natuurlijk ook. Het werden 3 totaal verschillende kippen met even uiteenlopende namen: een pluizige kip met kuif voor Z (Pluimpje), een zwarte kip met gouden kraag voor S (Yoda) en een tamme bruine kip voor B (Biloche).

Blij met onze gezinsuitbreiding gingen we naar huis en zetten de kipjes in hun binnenhok zodat ze konden wennen aan de nieuwe omgeving.

Welkom kippetjes!

Toen we ’s avonds thuis kwamen en gingen checken hoe ze het deden, was het wel even schrikken. De deur van het tuinhuis naar het binnenhok stond open en in het hok zaten maar twee kippen. Pluimpje was ontsnapt! Na een korte zoektocht vonden we haar tussen het tuingereedschap. Ze liet zich gelukkig makkelijk pakken en weer in het hok zetten. Hoe ze de deur heeft open gekregen, is nog een raadsel.

Vandaag voelden de kipjes zich nog erg onwennig. Hoewel het deurtje naar de buitenren heel de dag heeft opengestaan, durfden ze niet uit zichzelf naar buiten te gaan. Uiteindelijk hebben we hen een handje moeten helpen. Na eerst enkele minuten stokstijf te hebben gestaan, gingen ze uiteindelijk heel voorzichtig, in elkaars buurt blijvend, de ren verkennen en scharrelen. Tegen 21u gingen Yoda en Biloche vanzelf op stok. Nu Pluimpje nog (of zou ze weer een ontsnappingspoging ondernemen?) …

Ik zag me nooit echt als een kippenmens. De kipjes kwamen er vooral voor B en de kids. De eieren vond ik wel mooi meegenomen. Maar nu ze er zijn, moet ik toegeven dat ik er helemaal weg van ben. Ik voel me echt bekommerd om die beesten en ga om de haverklap kijken of het wel goed met ze gaat. En eerder deze week rooide ik zelfs de eerste aardappelen in de tuin. Ik word nog een echt boerinneke!

PS het eerste ei is trouwens een feit. Biloche is onze eikampioen!

Belonefobie

Ik lijd aan belonefobie, oftewel ‘angst voor naalden’. Mijn vroegste herinnering aan die fobie is er één van bij de kinderarts. Ik werd helemaal hysterisch toen de dokter bloed wilde afnemen en mijn mama slaagde er niet in om me rustig te krijgen. De volgende dag moest ik terug met papa erbij. Met z’n drieën waren ze sterk genoeg om mij, toen een kind van 4 à 5 jaar, in bedwang te houden… Eenzelfde scenario speelde zich enkele jaren later af in het kinderziekenhuis toen ik mijn amandelen moest laten trekken. Tot op de aangrenzende afdeling konden ze me horen krijsen.

Het gekrijs ben ik ondertussen ontgroeid. En de angst is ook wel wat minder geworden. Of misschien kan ik het gewoon beter relativeren. Tijdens mijn zwangerschappen bijvoorbeeld wist ik dat het belangrijk was voor de gezondheid van de baby en onderging ik het gewoon. Een paar keer in- en uitademen, verstand op nul en gaan…

Vandaag werd ik serieus op de proef gesteld. Ik had een afspraak in het ziekenhuis voor een MRI met contrastvloeistof van mijn heup. Mijn dag begon dus al met een flinke portie zenuwen, maar ik had me voorgenomen om op mijn tanden te bijten.

Toen het na anderhalf uur de muren oplopen in de wachtzaal eindelijk mijn beurt was, was ik één brok betonnen zenuwen. Ik denk dat de stagiaire radiologe het merkte, want ze vroeg de verpleegster om een dunnere naald. Die haalde ze met veel schwung uit de verpakking en als ik niet had neergelegen, zou ik flauw gevallen zijn. Een naald van 10 cm schitterde onder de felle lampen. Man man, ik moet je niet vertellen hoe mijn lichaam hierop reageerde, zeker?

5 minuten duren erg lang als er een naald in je lijf zit (tenminste als je aan belonefobie lijdt). En dat is mijn grootste probleem. De pijn is bijzaak, het idee dat er een naald in mijn lijf zit, is gewoon de hel… Dus ja, 5 minuten lang zat ik in de hel. En ik was nog maar halfweg terug naar de aarde of ik werd opnieuw naar de hel gekatapulteerd! De contrastvloeistof was blijkbaar niet voldoende doorgedrongen, er was een tweede injectie nodig.

Als de stagiaire al zenuwachtig was, werd ze het nu zeker. Ik was dan wel heel flink geweest tijdens die eerste inspuiting, een tweede kon ik echt niet aan. De tranen stroomden uit mijn ogen en ik kon ze niet meer stoppen. Mijn lichaam ging in staking en ik werd zo stijf als een plank. Geen wonder dus dat ook die tweede dunne naald niet door het ‘beton’ geraakte.

Voor de derde poging besloot ze toch maar om de ‘echte’ dokter te laten komen. Die nam een dikkere naald en zei rustig maar kordaat dat ik me moest ontspannen, want dat het anders niet zou gaan. Echt ontspannen was ik niet, maar voor mijn eigen bestwil kon ik me toch een beetje vermannen. Nog 5 minuten later mocht ik uiteindelijk de hel verlaten. (Ik hoorde de dokter nog zeggen tegen de stagiaire dat die dunne naalden ombuigen bij mensen die hun spieren te erg spannen en dat ze die niet mocht gebruiken. Had nu echt niemand dat wat eerder tegen haar kunnen zeggen???)

Het heeft nog even geduurd eer ik helemaal gekalmeerd was. Ook mijn lichaam had tijd nodig om te beseffen dat het voorbij was. Ik bleef maar bibberen en schokken. En dat terwijl je tijdens een MRI eigenlijk doodstil moet liggen. De MRI zelf vond ik best ontspannend. Kan ook niet anders na het debacle van ervoor. Met een chill muziekje op en mijn ogen dicht viel ik zelfs bijna in slaap.

Ik kan nu wel stellen dat mijn fobie niet verminderd is door ouder te worden. Het zal dus toch het relativeren zijn. Of ik het volgende keer kan relativeren, valt nog af te wachten na deze ervaring. Ik ben in elk geval blij dat het achter de rug is…

Heb jij ook een fobie? En hoe ga je ermee om?